Prana Vision – świadome oddychanie
Rebirthing (w skrócie RB) (Wikipedia)
Metoda oddechowa polegająca na oddychaniu świadomym, pogłębionym, rytmicznym i połączonym. Głęboki naturalny wdech jest wykonywany intencjonalnie, aktywnie, natomiast wydech jest spontanicznym, nie forsowanym wypuszczeniem powietrza. Angielskie słowo „Rebirthing” znaczy „odradzanie”. Rebirther to z definicji Nauczyciel Oddychania i innych technik pomocniczych rebirthingu. Metoda jest rozpowszechniania na zachodzie, począwszy od USA, przez jej odkrywcę Leonarda Orra od 1974 r. Aktualnie szacuje się, że liczy kilkanaście milionów aktywnych uczestników na całym świecie.
Założenia sesji oddechowej
Częstym doświadczeniem podczas sesji oddechowej jest powtórne przeżycie impresji własnych narodzin. Pierwsze traumy są związane z okresem okołonarodzeniowym i okresem płodowym. Odradzanie się, to również zaczynanie życia na nowo, życia bardziej świadomego i wolnego od uwarunkowań. Doświadczenie nieuświadomionych aspektów siebie oraz wzorców, uwarunkowań, które wpływają na odbieranie świata i tworzenie rzeczywistości. Procesy związane z rebirthingiem prowadzą do uświadomienia sobie oraz zintegrowania lęków i blokad powstałych we wczesnym dzieciństwie oraz podczas trudnych doświadczeń życiowych.
Korzenie rebirthingu
Rebirthing jest to metoda mająca swoje korzenie w kulturze indyjskiej, gdzie techniki oddechowe są nieodłączną częścią praktyk duchowych i uzdrowicielskich (pranajama, krijajoga itd).
Za odkrywcę rebirthingu uważa się Amerykanina Leonarda Orra, który swą metodę terapeutyczną zaczął popularyzować w 1974 roku. Leonard Orr określając rebirthing posługiwał się często źródłowym terminem mahajoga, praktykę afirmacji i dźwięku – mantrowaniem, zaś sesje oddechowe ćwiczeniami pranajogi lub krijajogi. Praktykowano początkowo głównie sesje oddechowe w wodzie, sztukę afirmowania oraz nucenie mantry Om.
Leonard Orr uważał rytm oddechowy rebirthigu za najmocniejszą dla psychoterapii formę pranajogi.
Na rozwój i kształt rebirthingu najbardziej wpłynął jeden z indyjskich mędrców – Mahawatar Babadźi Hajdakan.
Oddech Kołowy Rb
Śwasa-praśwasa to oryginalna nazwa metody oddechowej rebirthingu podawana w klasycznym traktacie o jodze, w Jogasutrach napisanych przez ryszi Patandźali co najmniej w II/III wieku p.n.e. To oznacza, że metoda rebirthingu jest znana od dawna, a przecież wymienia się i źródła datujące metodę jako znaną już około 8 tysięcy lat temu, czyli ok. 6 tysięcy lat p.n.e. Śwasa-Praśwasa dosłownie znaczy Wdecho-Wydech, co oznacza, że za jedną pełną jednostkę oddechową uważa się aktywne wciągnięcie jednego dogłębnego wdechu i wypuszczenie go w pasywny sposób. Płynne przejście od wdychania do wydychania jest też istotną częścią nauki zaawansowanej metody krijajogi i lajajogi. Ta metoda oddechowa podana jest w rozdziale pierwszym Jogasutry, zwanym Samadhi Pada, w zbiorze łącznie 10 technik służących oczyszczeniu i uzdrowieniu oraz uzdatnieniu dla podążania Ścieżką Skupienia i Mądrości Jogi.
W typowej pranajodze używa się trzech rodzajów sesji oddechowej typu Śvasa-Praśvasa. Pełny oddech jogi wyróżnia trzy fazy, oddech dolnobrzuszny, śródpiersiowy oraz górnoszczytowy. Technika oddychania jest całkowicie naturalna, gdyż swobodne oddychanie zawsze musi mieć aktywny wdech i pasywny wydech.
W zasadzie można zacząć od każdego z nich jako bazy wyjściowej dla ćwiczenia oddechu, ale istnieje tak zwana kolejność rozwojowa, która wymusza przyjęcie za podstawę oddechu dolnobrzusznego, opartego o pracę części brzucha poniżej pępka w czasie wykonywania oddechów. Oddychanie śródpiersiowe opiera się na ruchu przepony oraz aktywności dolnych żeber i ich ruchomości na zewnątrz, oparte jest o pracę górnej części brzucha ponad pępkiem w okolicy ośrodka splotu słonecznego. Oddychanie górnoszczytowe kierowane jest do piersi i serca oraz w kierunku ramion i gardła będąc najbardziej typowym dla rebirthingu z uwagi na siłę usuwania syndromów i szoków otaczających pierwiastek duszy czy jaźni umiejscawiany w obszarze sercowym. Przyzwyczajanie do dłuższych cykli świadomego i rytmicznego oddechu kołowego zwykle się najlepiej udaje w oparciu o oddech dolnobrzuszny, ale rozpracowywanie syndromów wymaga intensywnej pracy z rytmem bardziej górnoszczytowym, jeśli o mechanikę aktu oddychania chodzi. Psychoterapeuci podkreślają wysoką skuteczność metody Rb w zmniejszaniu napięć i usuwaniu fizykalnie zauważalnych stref tak zwanych blokad.
Praca z oddechem prowadzona jest indywidualnie i grupowo.
Dla indywidualnej pracy przewidzianych jest 10 sesji. Jedna sesja od 1-2 godzin.
Sesje moga być prowadzone pod kątem określonych tematów, tak dla grupy jak i dla potrzeb indywidualnych.