Terapia systemowa (Wikipedia)
Psychoterapia systemowa to grupa szkół terapeutycznych inspirowanych podejściem systemowym, psychologią systemową i ogólną teorią systemów. Występuje zarówno w formie terapii oraz psychoterapii. Jej rozwój przypada na lata 40. i 50. w USA.
Przyczynowość w teorii systemów ma charakter cyrkularny, a nie liniowy (przyczynowo-skutkowy). Cyrkularny oznacza, że „a” powoduje „b”, które wpływa na „c”, które zwrotnie oddziałuje na „a”.
Techniki terapeutyczne
Genogram, sięganie do poprzednich generacji.
Przewartościowanie, wprowadzenie nowych informacji (uzyskanie odmiennej perspektywy poznawczej ułatwiający rodzinie nowy sposób odnoszenia się), odtwarzanie interakcji, restrukturyzacja – zakreślenie granic – wyjaśnianie i modyfikacja interakcji.
Najistotniejsze mechanizmy:
- Rodzina jest otwartym systemem społeczno-kulturowym.
- Do optymalnego funkcjonowania niezbędna jest równowaga między poczuciem ja a przynależnością do rodziny.
- Nacisk kładzie się na strukturę, czyli sieć wymagań funkcjonalnych (o stałych cechach), które warunkują interakcje.
- Konieczne jest utrzymanie pewnej hierarchii, zaburzenie następuje wówczas, gdy struktura rodziny jest za mało elastyczna, uniemożliwiająca jej przystosowanie się do zmian rozwojowych lub wymogów otoczenia.
- Symbol zdrowia stanowią możliwości adaptacyjne jednostki i systemu.
- Granice, koalicje, podsystemy – różnicują i rozwijają system.
Cele terapii
Zmiana struktury rodziny (w sytuacji kryzysu), zmiana granic (zbyt płynnych lub zbyt sztywnych).